SensusGB

29.01.2012

Po prawie nieprzespanej nocy dziś wystąpiły 2 sny.

Sen zapisany w dziale http://www.sensusgb.pun.pl/viewtopic.php?id=21

04.02.2012
sen - Oślizgłe Oczy, niewola w bazie wojskowej

Sen zapisałem w dzienniku snów.

05.02.2012 Jak przypuszczałem, po użyciu stymulantów nie pamiętałem snu po przebudzeniu.. połozyłem się po 4:30 a wstałem godzinę temu czyli ok. 7h snu.

pewnie ja dzwoniłem

Intryga Srebrnych Twarzy i tyczkonogie drony...

23:30 Kilkanaście minut po tej godzinie zapadłem w sen.

Sen zaczął się kiedy byłem w niewoli, coś podobnego widziałem już w swoim świecie snów, prowizoryczny budynek przeznaczony do przetrzymywania ludzi, pozbawiony systemów elektronicznych, trochę obskurny, kraty pordzewiałe, porosty i mech na ścianach. W celi siedział ze mną kumpel o ksywce Ufo i jakiś inny koleżka, którego w zasadzie nie znam, mimo że pamiętam jego twarz nie wiem kim jest, wiem że we śnie był moim kolegą. Nie wiedziałem z jakiego powodu jestem przetrzymywany i kto mnie przetrzymuje, postaci strażników miały ukryte twarze pod kapturami. W pewnym momencie weszli do celi, w której siedzieliśmy we trzech. Wyciągnęli nas za fraki do wyjścia nie używając jednak do tego celu żadnych przedmiotów krępujących typu kajdanki.

Wsiedliśmy do autobusu, we trzech siedzieliśmy na tylnych siedzeniach. Autobus ruszył. Zorientowałem się że w zasadzie nie wiem kto nas pilnuje w autobusie. Wziąłem parasolkę, którą stworzyłem umysłem przed popatrzeniem na nią. Chwyciłem za koniec parasola i używając zagiętej rękojeści i drugiej ręki chwytałem się poręczy pod sufitem autobusu, przesuwając powoli do przodu. Zacząłem przyglądać się pasażerom. Co drugi pasażer był ubrany w garnitur i miał srebrną twarz, jakby pomalowaną srebrnym spray'em. Byli to zazwyczaj mężczyźni w wieku od 40 do 50 lat na oko. Postanowiłem sprawdzić wszystkich pasażerów zmysłem węchu. Dlatego też obserwując przenikliwym wzrokiem pasażera przy którym akurat stałem zbliżałem głowę do jego szyi aby obwąchać go. Srebrno-skórzy mieli ewidentnie charakterystyczny zapach palonego karbidu coś jak dym wydobywający się z dymiarek często używanych na koncertach. Przesuwałem się za pomocą parasola i drugiej ręki jak małpa, chwytając barierek. W autobusie po jednej stronie, co drugie siedzenie siedzieli srebrno-skórzy. Postanowiłem przyjrzeć się drugiej stronie autobusu. Jednak zaczynałem odczuwać dyskomfort. Wiedziałem że poruszanie się w taki sposób po autobusie, powinno wzbudzić zainteresowanie, obwąchując do tego pasażerów, jednak nikt w autobusie nie zwracał na mnie uwagi, wszyscy patrzyli tępo przed siebie. Po drugiej stronie na początku autobusu siedział mężczyzna posiadający czarny zarost w wieku ok. 35 lat jedno siedzenie dalej siedział mężczyzna o takiej samej twarzy co ten z zarostem, różniący się od poprzedniego jedynie srebrną twarzą i garniturem. Spojrzałem nagle na nich obydwu. Zorientowali się że na nich patrzę i zwróciłem uwagę że jeden jest jakby lustrzanym odbiciem drugiego. Mężczyźni wykonywali identyczne ruchy, byli jakby sprzężeni ze sobą. Zaczęli machać do mnie i nerwowo uśmiechać się, pytając co słychać. Rozwścieczony już tym że jestem pod kontrolą jakichś robotycznych tworów przypominających ludzi chwyciłem za rękojeść parasola i z pełnym impetem wbiłem ostry koniec parasola w klatkę piersiową jednej z kopii mężczyzny. W mgnieniu oka obydwaj spłynęli w dół siedzenia. Dosiadłem się szybko do tego któremu wbiłem parasol. Sięgnąłem po jego plecak i szybko zacząłem szukać informacji które mogą powiedzieć mi o co tu w ogóle chodzi. W plecaku było mnóstwo papierków wyglądających jak te które opuszczają niszczarkę. Jednak każdy z papierków miał na sobie mnóstwo cyferek i literek tworząc swojego rodzaju szyfr. Stwierdziłem że papierki i tak nic mi nie dadzą, zacząłem sięgać głębiej do plecaka. Znalazłem płyty CD wziąłem wszystkie 3, schowałem je do kieszeni i postanowiłem wrócić na siedzenie obok Ufa, który cały czas spanikowany siedział posłusznie tam gdzie został posadzony. Dosiadłem się do Ufa zostawiając mężczyznę z wbitym parasolem w klatkę piersiową na swoim siedzeniu. Powiedziałem szeptem: "potrzebujemy coś do odczytu nośnika CD..". Ufo skinął głowo w geście wyrażającym zgodę. Patrzył na mnie jednak nieco zdziwiony i cały czas przestraszony.

Nagle autobus zatrzymał się. Srebrne twarze wstały ze swoich siedzeń i wyprowadziły nas z autobusu do podstawionego pod samymi drzwiami białego samochodu osobowego. Wsiadłem na miejscu pasażera obok kierowcy. Ufo razem z drugim kolegą siadł z tyłu razem z jedną srebrną twarzą. Kierowca również mial srebrną twarz. Ruszyliśmy. Jechaliśmy z umiarkowaną prędkością przez miasto pełne budynków, trochę przypominające Nowy Jork lecz raczej tą część mało nowoczesną. Był już wieczór, światło dawały tylko latarnie na drodze oraz wszelkie sztuczne źródła światła. Wymacałem w kieszeni płyty CD, zacząłem się szybko zastanawiać co teraz zrobić, kiedy nagle zatrzymaliśmy się w momencie gdy okrutnie intensywny hałas przeszył powietrze chyba w zasięgu kilkudziesięciu kilometrów. Echo tego metalicznego ryknięcia było słyszalne długo po powstaniu dźwięku. Nagle zaczęła się seria takich dźwięków przerażających, metalicznych połączona z lekkim drżeniem wszystkich przedmiotów podatnych na uwydatnienie drgań. Spojrzałem w lusterko, które rytmicznie drżało. Spojrzałem na kierowce. Srebrna twarz obserwowała mnie jakby nic na zewnątrz nie zasługiwało na większą uwagę, szybko odwróciłem się spojrzeć na kumpli. Byli spanikowani i nerwowo oglądali się w samochodzie przez szyby. Między dwoma wysokimi budynkami zaobserwowałem obfity deszcz iskier wydobywający się z przewodów wysokiego napięcia. Zatrzymałem w tym miejscy wzrok. Nagle spośród wysokich budynków wyłoniły się drony o budowie przypominającej ludzką. Miały przesadnie długie kończyny, jak w obrazach Salvadora Daliego, do tego były pokryte śnieżnobiałym metalem. Powoli kroczyły w pozycji wyprostowanej wydając te dziwne dźwięki tyczkowymi nogami. Ich podłużne prostokątne ale eliptyczne głowy wystrzeliwały z obydwu stron głowy jakby pałeczkowate pociski, przypominające lasery, jednak pociski te nabierały prędkości proporcjonalnie do przebytej drogi. Im dalej leciały tym do większych prędkości się rozpędzały. Pociski rujnowały wszystko co stanęło im na drodze. Topiły karoserie samochodów w oddali i burzyły budynki. Przeraził mnie ten obraz szczególnie, że na horyzoncie widziałem już trzy tyczkonogie drony. Na ulicach panowała panika. Wszyscy uciekali w popłochu, w jednym momencie, wszędzie było pełno dymu i biegających przerażonych ludzi. Korzystając z tego nadzwyczajnego wydarzenia, gwałtownie otworzyłem drzwi i wysiadłem, intuicyjnie zrobili to też moi kumple z tyłu samochodu. Przebiegłem przez maskę samochodu którym jechaliśmy. Wysiadający srebrno-skóry próbował chwycić mnie za nogi w tym momencie, drugi srebrno-skóry próbował złapać kolegę którego nie znałem biegnąc za nim. Ufo pobiegł na około samochodu i ruszył za mną. Wbiegliśmy w jakąś ciemną uliczkę. Odczuwałem dyskomfort że tamten kolega pobiegł sam i najprawdopodobniej obydwaj srebrno-skórzy będą jego gonić, gdyż pobiegł wzdłuż ciągnącej się sporo ulicy głównej.  Dobiegliśmy z Ufem do najbardziej zacienionego obskurnego zaułku uliczki, przypominającego te z amerykańskiego bronxu. Nagle usłyszałem świst i całą ciemność rozświetlił wybuch samochodu z którego uciekliśmy. Wybuch lekko ogłuszył nas, nie słyszałem w tym momencie niczego oprócz pisku w uszach pokazałem Ufowi żeby szedł za mną i zacząłem się wspinać po na wpół zburzonym budynku. Wchodziliśmy na coraz wyższy dach który prowadził po zawalonych ścianach do innego wysokiego punktu budynku. Na chwilę zatrzymałem się patrząc z wysokiego punktu w dal. Widziałem że w promieniu widzialnego horyzontu "inwazja" dronów trwa dosłownie wszędzie wokół. Przejąłem się i postanowiłem wspinać dalej. Wszędzie było pełno pokruszonego szkła, w powietrzu wyczuwalny był smród palonej gumy, a do moich uszu zaczęły dochodzić dźwięki takie jak odległe wybuchy, mechaniczne pojękiwania i pogwizdywania dronów, auto alarmy, wrzaski ludzi i głuche stuki od ciężkich stąpań dronów. Ufo zapytał mnie: " i co teraz?". Odwróciłem się do niego głową, jednak okazało się że teraz Tomek był w miejscu Ufa. Lekko zdziwiony już miałem się odzywać kiedy ktoś z dołu gwizdnął bardzo głośno. Spojrzałem i zobaczyłem jakiegoś mężczyznę na wózku inwalidzkim który krzyknął w naszym kierunku: "Macie ognia ?" Spojrzałem na ręce opierające się o gzyms na którym klęczałem i obudziłem się.

Aż żałuję że mimo tylu znaków snu nie udało mi się w żaden sposób zaingerować w rzeczywistość snu. Po obudzeniu się zrobiłem test rzeczywistości sprawdzając obecność dwóch blizn na wewnętrznej stronie lewej dłoni.